Niestety, nauka unika wypowiedzi na temat ?agrochemia a środowisko”, nie potrafi też odpowiedzieć na pytanie, co różni płody ?technologiczne” od ?ekologicznych”. Wielu konsumentów wszelako nie czeka na werdykt uczonych; istnieją już liczne lobbies domagające się żywności ?bez chemii”. Legislacja EWG wychodzi naprzeciw tym potrzebom: w myśl w/w rozporządzenia rolnictwo ekologiczne przestaje być beztroską deklaracją, lecz stanowi prawnie określony system kryteriów. Ocenie podlega zasadniczo sposób produkcji, a nie głównie produkt. Tryb ten wynika z następujących przyczyn. Chemiczna analiza produktów nie jest w stanie wykazać jakości biologicznej, może jedynie określić poziom zanieczyszczeń czy skażeń. Ponadto może objąć tylko wybrane losowo próbki towarów, a wreszcie – jest niezwykle kosztowna. A zatem, w systemie rolnictwa ekologicznego nadzór sprowadza się przede wszystkim do kontroli produkcji (obejmuje w ten sposób całą odnośną masę towarową); kontrola samych produktów ma znaczenie uzupełniające. Realizacja takiego programu wymaga wiarygodnej organizacji, nadzorującej cały system, który wieńczy atestacja gospodarstwa i jego płodów. System opiera się na kontrakcie między rolnikiem a organizacją atestującą, a ściślej – dobrowolnym zobowiązaniu producenta do realizacji kryteriów rolnictwa ekologicznego. Umowa taka może być zawarta, o ile przyrodnicze warunki produkcji nie budzą zastrzeżeń, a zatem poprzedza ją ocena stanu środowiska.
