Nurt liryczny

Nurt liryczny w twórczości Bunina rozbijał tradycyjną strukturę utworu realistycznego. W przeważającej części nowel miejsce obiektywnej narracji zajęła bezpośrednia wypowiedź odautorska. Wielką formę epicką wyparła liryczna miniatura i opowieść. W organizacji utworu zasadniczą rolę odgrywał głos samego pisarza, osłabiona fabuła była często tylko pretekstem dla jego osobistych wynurzeń. Pod naporem elementu lirycznego załamała się wyrazista kompozycja. W nowelach o rozmytych, amorficznych konturach zerwana została zasada przestrzennej i czasowej organizacji materiału. Często Bunin wiązał fakty na prawach swobodnych skojarzeń powstających w świadomości pisarza, przeplatając przeszłość z teraźniejszością. Wbrew doświadczeniom wielkiej prozy rosyjskiej Bunin nie analizował drobiazgowo stanów psychicznych bohatera. Zrywając z manierą psychologizacji w duchu Tołstoja lub Dostojewskiego, ujawniał świat wewnętrzny człowieka przez jego cechy fizyczne, zachowanie i postępowanie. W uwydatnieniu stanów duchowych narratora oraz wywołaniu odpowiedniego nastroju ważną role odgrywały motywy przyrody. W nurcie realizmu kształtowała się twórczość młodych pisarzy, którzy w tym czasie zdobywali rozgłos i uznanie.